Het leven van de mensen hier

Ik wil even nog schrijven over hoe ze hier leven, want dat is mij toch opgevallen toen we van Manta resort naar de luchthaven reden. Als je hier zou geboren worden, zou je leven er heel anders uitzien, te beginnen met je gezin. Je zou hier dan, dat is hier volkomen normaal, drie mama's hebben, één papa en zowat negen broertjes en zusjes. De helft van de kinderen hier sterft aan malaria. Ze hebben hier wel een boom waar ze de bladeren van koken in water en daarna het water afgieten en drinken. Of dat echt helpt? Nee, ik denk van niet. Dat is toch een groot verschil met ons. Wij met onze zalfjes tegen jeuk van muggenbeten en spuitjes en pilletjes tegen ziektes waar we nog nooit van gehoord hebben. Ook viel me op dat ze altijd lachen. Als je voorbij komt gereden, staan ze altijd te zwaaien. En dat terwijl zij nog niet de helft hebben van wat wij hebben. Bij hen is eten een vorm van overleven, terwijl dat bij ons betekent: aan tafel gaan terwijl we niet eens echt honger hebben. Wij willen ook steeds meer! Krijgen we een gameboy, dan willen we een nintendo. Krijgen we een fototoestel, dan willen we een laptop. Zij hebben amper deftige kleren; Wij maken ons zorgen over dingen waar zij niet aan denken. Wij maken ons zorgen over ons vliegtuig, of we dat gaan halen en of we overgewicht zullen moeten betalen, terwijl zij denken aan hoe ze vanavond aan eten gaan geraken. Het is een heel andere wereld. Nina Nina.