Dag 11-12 : De beklimming van Mount Meru

Na een 4tal uurtjes slaap, moesten we om 1u klaarstaan om de fameuze beklimming van Mount Meru te starten. Na een warme thee en wat gemberkoekjes, warm ingeduffeld met handschoenen, mutsen, fleecetrui,… en onze lampjes op ons hoofd, kon de tocht beginnen. 3 groepen gingen van start : wij vijven als eersten, een koppel Duitsers en een hele groep Hongaren die deze tocht deden als voorbereiding op de Kilimanjaro. Onze gids Joseph gaf het tempo aan, sjerpa-pas, een half voetje voor een half voetje maar constant doorgaan. In het begin lijkt dat traag maar na een tijdje besef je dat dat bergop een behoorlijk tempo is. Het eerste anderhalf uur was de weg vrij normaal, wel steil maar makkelijk te bewandelen. De Hongaren gingen ons voorbij maar een beetje verderop gingen wij hen weer voorbij toen zij aan het rusten waren. Na anderhalf uur bereikten we Rhino Point op 3.800 meter hoogte, een mijlpaal, dat gaat vlot vooruit (dachten we toen). Nadien werd de weg steeds moeilijker : we moesten zelfs klimmen en klauteren over lavarotsen. We zagen in het donker niet de diepte naast ons, maar we beseften wel dat dit geen gewone bergwandeling meer was. Op andere stukken kon je dan weer stappen maar dan in lavazand, dat voelt als gewoon zand en schuift bij elke stap achteruit. Je hebt niet het gevoel dat het vooruit gaat maar je verbruikt wel veel energie. Op één van die stukken kwam bij mama de man met de fameuze hamer langs en ging het licht uit. Gelukkig had papa een voorraad energy bars en gels mee . Ook Anouk had bij momenten extra energie nodig om er weer tegen te kunnen. Er leek geen einde aan te komen… De weg werd er niet gemakkelijker op, klauteren en klefferen, stappen op zand, … . Af en toe werd er gestopt om op kracht te komen, maar zeker niet te lang want anders kregen we kou. Opeens zagen we links van ons wat licht verschijnen : de zon kwam op. Toen dachten we: « Joepie we zijn er !!! » maar nee, nog minstens een uur tot de top ... We hadden de zonsopgang boven Mount Kilimanjaro gezien en we waren tot op een uur van de top geraakt. Wat kan er nog beter zijn ? Maar een echte Ceuppens gaat all the way. Dus wij verder, en dan kwam pas het moeilijkste klimparcours op handen en voeten. Eindelijk, na 6uur en een half stappen en klauteren, stonden we op de top van Mount Meru op 4.566 meter. De supergetrainde Hongaren waren maar een kwartier voor ons op de top ( !!!) en stonden euforisch foto’s te nemen. Wij waren echter allemaal te kapot om uit de bol te gaan : voldoening wel, maar geen echte euforie. Na de obligate foto’s kreeg Anouk nog een sapje voor extra energie en de terugtocht kon beginnen. Nu zagen we pas wat we ‘s nachts hadden gedaan. Opnieuw het geklauter, stappen op zand waar je in wegzakt, op keien die als knikkers onder je voeten rolden en waardoor je steeds weer bijna viel. De afdaling was een marteling. Om 12 ‘s middags, na 11 uur stappen, stonden we opnieuw in Saddle Hut, ons vertrekpunt. Onze « boys » stonden ons op te wachten met sap en een daverend applaus, vooral voor Anouk, ze is nog maar de derde elfjarige die de top heeft bereikt. Het enige wat je na zo’n prest atie verlangt, is een warme douche, propere kleren en een lekker bed. Maar nee, we kregen wat te eten, moesten inpakken en mochten weer vertrekken naar het basiskamp, 3 uur stappen op trapjes naar beneden. Er was geen spier in onze benen die geen pijn deed !! We hebben die dag dus uiteindelijk 14 uur gestapt. Een ervaring om nooit te vergeten, zeer zeker. Het is een fantastische prestatie, er zijn weinig mensen die dit in gezinsverband kunnen doen. Onze meisjes zijn, zoals onze gidsen het zeiden « very strong » ! Mama is veel te diep moeten gaan (zegt ze) en heeft veel te veel grenzen moeten verleggen. Het is een berg voor alpinisten, niet voor toeristen, ook al hebben ze een goede conditie, die een begwandelingetje willen maken. Het voordeel is wel dat we nu meer dan ooit de luxe van een bed, elementaire sanitaire voorzieningen en lekker eten en drinken kunnen waarderen. Na de primitieve omstandigheden van de afgelopen dagen genieten we weer volop van de fantastische accommodatie en het lekkere eten in Onsea House, een oase van rust en goede smaak. Bibi en Babu zijn hier trouwens de afgelopen dagen verwend als koningen !! Mama & Papa