Dag20 - 21

Om 6u30 stonden we op en om 7uur zaten we al aan het ontbijt. Om 8uur sprongen we met al onze valiezen en zakken de - voor mama, Sara en ik- comfortabele taxi in, voor oma, peter, papa en Anouk was het minder comfortabel. Zij zaten in een taxi waarvan de bouten van de wielen los stonden en waar ze op de achterbank bijna vergast werden door al het stof en uitlaatgassen die binnenkwamen. Na deze rit van toch wel zeker één uur en en half kwamen we aan op de luchthaven waar we meteen konden inchecken en op ons vliegtuigje stappen. Na 20minuutjes vliegen kwamen we aan in Zanzibar. Op onze laatste dag gingen we hier in Zanzibar, Stone town bezoeken. Onze gids vergezelde ons en heeft ons een rondleiding gegeven. We zijn dan een gebouw binnengegaan waar in de kelders vroeger slaven werden ondergebracht om ze daarna naar de slavenmarkt iets verderop te brengen. Toen we in de kelders aankwamen, wisten we niet wat we moesten zeggen. Toen we in een kamer van 5m op 2m aankwamen, zei onze gids dat daar 50 slaven werden opgesloten. Eerst dacht ik dat hij zich had vergist, maar toen bleek dat dat niet zo was. Verschrikkelijk moet het geweest zijn! Wanneer ze naar de slavenmarkt werden gebracht, moesten ze eerst een ketting rond hun nek doen waarmee ze verbonden waren met de slaaf die voor hun liep. Ze kregen ook een ketting rond hun voeten zodat ze niet vlug konden gaan. Op de slavenmarkt stond vroeger een boom waar de slaven aan werden vastgebonden, dan werden er zweepslagen gegeven en hoe langer de slaaf het kon volhouden hoe beter de slaaf was. Verschrikkelijk! Nu is er op de slavenmarkt een kerk gebouwd met vooraan, aan het altaar een cirkeltje op de grond, om de plaats aan te duiden waar die boom stond. Nadat we al deze vreselijke dingen hadden gezien, werden we rondgeleid tussen de huisjes en smalle straatjes van Stone town. Stone town heeft zijn naam te danken aan het feit dat al de huizen hier in steen gebouwd zijn. De gids vertelde ook dat alle gebouwen, waarvan sommige bijna vervallen zijn, zullen worden opgeknapt door UNESCO. We kregen ook een rondleiding op de plaatselijke markt waar vis en vlees werd verkocht. Als je dat ziet, krijg je geen hap meer door je keel! Vies, vuil, bah! We hebben ook nog het kasteel van de vroegere sultan bezocht en daarna zijn we iets gaan eten, vis, hopelijk niet afkomstig van de plaatselijke markt! Na het lekkere middagmaal werden we naar de luchthaven gebracht waar we in een vliegtuig stapten dat ons na 20minuutjes vliegen veilig aan de grond zette in Dar es Salaam. Dar is trouwens niet de hoofdstad van Tanzania zoals we in het begin van de reis dachten, Dodoma is de hoofdstad. Daar moesten we nog 3 uur wachten voordat we in, schrik niet, een groot vliegtuig konden stappen. Dus besloten we in de lounge te wachten totdat ons vliegtuig werd afgeroepen. Na een halfuur vertraging konden we in het vliegtuig stappen naar Zürich. De elf uur lange vlucht ging zeer snel voorbij. Zeker in bussines class, jaja we zaten in business class. Onze stoel konden we helemaal plat zetten zodat je kon slapen. Als je wou kon je zelf een rugmassage krijgen- van de stoel natuurlijk he- en dat allemaal met een simpele druk op de knop. Na een stom mickey mouse spelletje voor 5jarigen waar ik niets van snapte besloot ik te slapen. Na 3uur werd ik al gewekt door de steward voor mijn ontbijt: Een croissant en een lekkere smoothie. Na deze zeer aangename vlucht die voor mij part veeeel langer mocht duren kwamen we op de grond. Na onze aankomst in de luchthaven van Zürich begaven we ons terug naar de lounge. Daar kon je gratis genieten van een ontbijt. Na één uur en een half gingen we naar de douane en dan naar de gate. Daar stapten we ons vliegtuig in voor 1 uur vliegen. Uiteindelijk kwamen we aan de grond in België. Toen we in de luchthaven rondstapten kreeg ik meteen stress. Iedereen heeft hier zo'n haast, dat was wel even aanpassen na 3 weken polé polé. We vonden onze taxi chauffeur niet. Nadat mama naar het taxi bedrijf had gebeld bleek dat een meneer van dat bedrijf die daar al een tijdje stond met een bordje met daarop: Familie Bruyke diegene was die ons dus moest ophalen. Uiteindelijk stapten we onze taxi in en na even rijden kwamen we thuis. Home sweet home! Bibi en babu werden ook veilig terug afgezet in Strombeek.

Het leven van de mensen hier

Ik wil even nog schrijven over hoe ze hier leven, want dat is mij toch opgevallen toen we van Manta resort naar de luchthaven reden. Als je hier zou geboren worden, zou je leven er heel anders uitzien, te beginnen met je gezin. Je zou hier dan, dat is hier volkomen normaal, drie mama's hebben, één papa en zowat negen broertjes en zusjes. De helft van de kinderen hier sterft aan malaria. Ze hebben hier wel een boom waar ze de bladeren van koken in water en daarna het water afgieten en drinken. Of dat echt helpt? Nee, ik denk van niet. Dat is toch een groot verschil met ons. Wij met onze zalfjes tegen jeuk van muggenbeten en spuitjes en pilletjes tegen ziektes waar we nog nooit van gehoord hebben. Ook viel me op dat ze altijd lachen. Als je voorbij komt gereden, staan ze altijd te zwaaien. En dat terwijl zij nog niet de helft hebben van wat wij hebben. Bij hen is eten een vorm van overleven, terwijl dat bij ons betekent: aan tafel gaan terwijl we niet eens echt honger hebben. Wij willen ook steeds meer! Krijgen we een gameboy, dan willen we een nintendo. Krijgen we een fototoestel, dan willen we een laptop. Zij hebben amper deftige kleren; Wij maken ons zorgen over dingen waar zij niet aan denken. Wij maken ons zorgen over ons vliegtuig, of we dat gaan halen en of we overgewicht zullen moeten betalen, terwijl zij denken aan hoe ze vanavond aan eten gaan geraken. Het is een heel andere wereld. Nina Nina.

Dag 19

De duikers waren al om halfacht op zee vertrokken, terwijl Anouk, oma, peter en ik pas een uur later opstonden ! Tijdens ons ontbijt begon het .. jaja, weer te regenen. Gelukkig kan het hier snel veranderen dus een regenachtige voormiddag kan dan een super hete namiddag worden. Maar dus in afwachting van de zon gingen we scrabble spelen waar peter niet zo goed in is. : ) Tegen de middag was het al opgeklaard en waren de duikers terug die zeiden dat het bij hun op zee een beetje had geregend. We aten allemaal samen en sommigen van ons gingen naar de spa waar ze genoten van een lekkere massage en de anderen installeerden zich aan het zwembad. Tegen zes uur dronken we iets en genoten van de laatste avondzon van deze vakantie. Het is hier de gewoonte dat je de laatste avond kan eten aan een tafeltje op het strand. De tafel is dan speciaal versierd en ziet er zeer mooi uit. Een beetje romantisch zelfs ! Het was een zeer mooie laatste avond ! Morgen vertrekken we naar Zanzibar waar we Stone Town gaan bezoeken met zijn slavengeschiedenis en ‘s avonds om 20u vliegen we terug naar Europa. Nina

Dag 18

Jambo Vandaag hadden zowel duikers als snorkelaars een rustdag ingelast. Na ons ontbijt begon het hevig te regenen, maar dat hield bibi, babu, mama en papa niet tegen om naar de kruidenboer te gaan. Ze vonden het heel leerrijk. Een jongen van zo’n 18 jaar moest hen informeren over de verschillende kruiden die op Pemba worden gekweekt. Pemba is vooral bekend van de kruidnagel. Verder zagen ze nog kaneel, zwarte peper, vanille, limoengras, gember, kardemom, mimosa (goed voor babu’s oren !!). Hij legde heel goed uit welke kruiden waarvoor worden gebruikt en hoe ze worden gedroogd. De jongen was werkloos maar had op school toch een aardig mondje Engels geleerd. Hij toonde ook zijn shop. Mama en papa waren verrast toen dat enkel een kamer bleek te zijn waarin 1 kleine tafel stond met een paar zakjes kruiden. Trots toonde hij zijn koopwaar en mama en bibi hebben natuurlijk een paar zakjes gekocht. Rond het huisje krioelde het van de kinderen die allemaal een glimp wouden opvangen van de wazungu (=meervoud van mzungu) Een zeer confronterende uitstap ! Sara , Anouk en ik bleven in het hotel om te genieten van de zon die er na een monopoly spelletje doorkwam. Dus installeerden we ons aan het zwembad waar Anouk onmiddellijk indook. Tegen de middag was iedereen weer terug en aten we samen ons middageten. De namiddag brachten we dan samen door op het strand. Een luie maar toch leuke dag ! Nina

Wandeling naar de vuurtoren door Anouk

Jambo iedereen, Toen we gingen onbijten waren de duikers al vertrokken dus gingen Nina en ik met bibi en babu mee naar de vuurtoren. Abdalah, onze butler, ging mee om alles uit te leggen. Toen we begonnen, toonde Abdalah ons een papaya boom Dan ineens begon een meisje ons uit te lachen : papaya hahaha. We stapten door en langs alle kanten hoorden we : jambo jambo. Ze bleven het maar herhalen maar als oma een foto wou nemen zeiden ze allemaal nee of liepen ze weg. Ik heb op de weg bijna niks gezegd. Ik heb nog nooit zoiets gezien : huizen die nog maar half gebouwd zijn en en toch al in verval staan , huizen die bijna gaan instorten , en meisjes die nog maar net kunnen lopen en ze dragen al een hoofddoek. Toen kwamen we allemaal meisjes van ongeveer 15 jaar tegen die een steen op hun hoofd droegen. Die stenen worden gebruikt om hun huizen te bouwen. Na het zien van de armoede kwamen we aan de vuurtoren. We gingen naar boven (100 trappen) Daar kregen we een uitleg en dan gingen we naar beneden(weer 100 trappen). Beneden tegen de vuurtoren stonden kinderen. Oma wou natuurlijk weer een foto ze wouden niet maar toen Abdalah het nog eens vroeg mocht het wel. Nina en ik zijn bij de kinderen gaan staan. Daarna begon het te regenen.We zijn gaan schuilen onder het afdak van het huis van kinderen waar een moeder de was deed met het regenwater. Toen de regen verminderde, gingen we terug. Er was niemand meer te bespeuren. We kwamen doorweekt terug. De duikers waren ook terug zij hadden storm op zee gehad. Nouki xx !!

Dag 17

Tot 8u30 slapen, dat is pas vakantie ! Na ons ontbijtje gingen oma, peter, Anouk en ik ons klaarmaken voor de wandeling, de duikers waren natuurlijk al lang op zee. Nadat we flesjes water van het hotel hadden gekregen kon onze wandeling beginnen, we waren nog maar net de poort uit of we hoorden al van alle kanten roepen : Jambo ! We zijn onderweg naar de vuurtoren veel mensen tegengekomen. De huisjes zijn niet te vergelijken met die van ons : Een paar stenen (als je geluk hebt anders zijn het gewoon houten staven) met daarop een strooien dakje. Van meisjes die stenen op hun hoofden droegen tot kleine ukkepuks die nog maar juist konden lopen : allemaal riepen ze jambo. Uiteindelijk kwamen we aan de vuurtoren die gebouwd is in 1900. 100 trappen telt de vuurtoren, die vanbinnen eerder leek op een smalle buis met heel veel kleine, korte trappen. Toen we boven aankwamen begon het te regenen, waardoor we even moesten schuilen voor we onze weg terug naar het hotel konden beginnen. De stenen waren glad dus moesten we goed kijken waar we onze voeten zetten. Na een halfuurtje stappen zagen we de telefoonmast, die vlak bij het hotel staat, al staan. Onderweg kregen we nog met een regenbui te maken waardoor we doorweekt het hotel binnen kwamen. Na een warme douche kregen we van de duikers te horen dat ze storm op zee hadden en dat ze tijdens hun duiken veel stroming hadden waardoor ze werden meegetrokken door het water. Mama had tijdens de eerste duik opeens geen lucht meer dus dat was even paniek. Blijkbaar stond haar fles niet volledig open!! Na een tijdje begon de regen opnieuw, maar om 4uur werd het terug voor een tijdje droog, dus Anouk en ik waagden ons aan een duik in het zwembad. Nina

Dag 16

Vandaag moesten we om 6u30 al uit ons bedje, wat toch wel en dan zeker voor in een vakantie zeer vroeg is. Om 7u30 zaten we al in de boot, op weg naar onze eerste duik-en snorkelplaats. Na een uurtje varen, begonnen de duikers zich klaar te maken, Anouk en ik keken verward toe hoe mama, papa en Sara aan hun jacket begonnen te prutsen en een soort van ‘duiktaal’ tegen elkaar begonnen te spreken, die we toch al een beetje beginnen te begrijpen. Toen ze dan het water in waren, keken we toe hoe het laatste hoofd onder water verdween, dan reed Simba ( de stuurman) met ons naar een plaats die geschikter was om te snorkelen. Eenmaal het water in beseften we dat dit één van de mooiste snorkels was die we al gedaan hadden. Omdat het ondiep was, zagen we hoe mooi de kleuren van het koraal waren, we zagen ook hoe clownvisjes, beter bekend als nemo’s, in hun anemoon zwommen. Veel zebravisjes en een gele trompetvis, ook de kwalletjes die juist onder het zee-oppervlak zwommen waren van de partij. Na 40 minuutjes in het water zwommen we naar de boot die 5minuutjes nadat wij aan boord waren al naar de duikers voer die ook waren bovengekomen. Zij vertelden over de mooie koralen en de vele kleine visjes die ze hadden gezien. Om even te kunnen rusten, want duikers moeten minstens één uur tussen twee duiken kunnen rusten, voeren we naar een onbewoond strand, voor ons alleen. Over zee zag je geen enkele boot, je zat precies in een film. Dan sprongen we weer op onze boot en voeren we naar de tweede duik-en snorkelplaats. Anouk en ik besloten om op de boot te blijven wat onze snorkelmaster niet erg vond : hakuna matata ! De zee was wel iets woelerig geworden en dat hebben mijn buddy en ik gemerkt aan de boot die heen en weer wiebelde. Na 50minuutjes kwamen de duikers boven. Toen iedereen aan boord was, want sommigen onder ons deden eerst nog een ‘naturelleke’ in de zee, konden we terug naar ons hotel varen waar we weer een welkomstdrankje kregen. Na al het zout van ons te hebben afgespoeld konden we genieten van een overheerlijke cheeseburger. Anouk en ik sprongen nog even in het zwembad waar Anouk mij demonstreerde hoe je iemand moet redden, wat dus uitdraaide op een pijnlijke wonde voor Anouk en een slappe lach voor mij. Na het avondeten kropen we ons bedje in. Morgen gaan Anouk en ik niet mee op de boot, wij gaan een wandeling maken met bibi en babu. Alee dag dan he ! Nina